Το να προβάλεις κάποιον προβληματισμό του σήμερα μέσα από μια καλλιτεχνική δημιουργία του χθες έχει αρκετά προαπαιτούμενα. Και η παρουσίαση από τον Γιώργο Κιμούλη της κωμωδίας “Δωδέκατη Νύχτα” του Σαίξπηρ τα πληροί.
Ο Σαίξπηρ τοποθετώντας την ιστορία του στην εορταστική περίοδο της δωδέκατης μέρας των Χριστουγέννων που αρχίζουν οι γιορτές της αποκριάς και του καρναβαλιού, επιτρέπει την απόρριψη κάθε έννοιας εξουσίας και κυριαρχίας των δυνατών, όπως λειτουργεί τον υπόλοιπο χρόνο, και την ανατροπή των πάντων.
Μέσα σ΄ αυτό το πλαίσιο κινείται και ένας από τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους της χώρας, ο Γιώργος Κιμούλης, μεταφραστής και σκηνοθέτης της παράστασης. Ο ίδιος λέει: “Η πιο βασική επωδός του έργου είναι η σύγχυση των φύλων. Αυτή η σύγχυση δημιουργεί αμέσως το δικαίωμα στον καθένα, όπως είναι φυσικό, να θεωρεί πως δεν υπάρχει φύλο στου έρωτα την έλξη. Κάτι που οφείλουμε όλοι να σεβόμαστε ως δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς.”
Μέσα από τα παιχνίδια και τα μπερδέματα της αγάπης που πάει πιο πέρα από τις συμβάσεις γίνονται αναφορές πάνω στο πολυσυζητημένο στις μέρες μας θέμα του λεγόμενου “τρίτου φύλου”. Ένα ζήτημα που αφορά όλη την κοινωνία και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί μέσα στο πλαίσιο της λαϊκής πάλης για αξιοπρέπεια και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αν και η διασκεδαστική ιστορία που ο Σαίξπηρ διηγείται διαδραματίζεται τον 16ο αιώνα, το έργο μπορεί και κρατά το βλέμμα του προσηλωμένο στο μέλλον. Κι αυτό το στοιχείο ο μεταφραστής και σκηνοθέτης το αναδεικνύει μέσα από μια παράσταση που βγάζει άφθονο και αυθόρμητο γέλιο αλλά και γνήσια συγκίνηση και προβληματισμό. Τα τελευταία λόγια που ακούγονται και είναι αυτά που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας δίνουν με τον ωραιότερο τρόπο τη στόχευση του καλλιτεχνικού αυτού εγχειρήματος.
Ο τρελός του έργου, που είναι και ο πιο γνωστικός συγχρόνως, με τους στίχους του τραγουδιού του μας ζητάει τα όσα όμορφα και παράξενα και απλά και ανθρώπινα συνέβησαν στη σκηνή, παραμύθι και πραγματική ζωή αντάμα, να τα σκεφτούμε με ανοιχτό μυαλό και με τη βοήθεια της φαντασίας να οραματιστούμε τη χώρα της Ουτοπίας. Αυτή, που όπως έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ, όποιος χάρτης δεν την περιέχει, δεν αξίζει να τον κοιτάξουμε καν. Να οραματιστούμε δηλαδή έναν καλύτερο, ανθρωπινότερο κόσμο και προς αυτόν να πορευόμαστε. Και επειδή απ’ αυτόν πάντα θα υπάρχει ένας ακόμα πιο καλός, ένας ακόμα πιο ανθρώπινος, η πορεία αυτή να μην έχει ποτέ τέλος. Τί ποιο ωραίο φινάλε από ένα τέτοιο συγκλονιστικά υπέροχο κάλεσμα;