50 χρόνια κάθε Σεπτέμβρη η ίδια αναμονή, το ίδιο σκίρτημα ψυχής, ο ίδιος ενθουσιασμός μπροστά στην πύλη, η ίδια περηφάνεια και συγκίνηση καθώς οι κόκκινες σημαίες ανεμίζοντας κάτω από τους ήχους του ύμνου της κνε έμπαιναν στο χώρο της κεντρικής σκηνής.. Το φεστιβάλ μας πάντα νέο μπορεί και μεταγγίζει με κάποιο μαγικό τρόπο τη νιότη του. Τα χρόνια λες και δε βάραιναν στους ώμους μου κι ας πέρασε μισός αιώνας από την πρώτη φορά του μακρινού εκείνου 75. Κι ενώ τα πόδια μου φτερωμένα από την αδρεναλίνη έκαναν χιλιόμετρα ανάμεσα από τα περίπτερα του φεστιβάλ, άκουγα το μυαλό μου να επαναλαμβάνει σαν κολλημένος δίσκος γραμμοφώνου δυο λέξεις: “Δεύτε λάβετε”. Δεύτε λάβετε …Λέξεις που άκουγα μικρός στην εκκλησία. Πού οφειλόταν αυτό;
Αναμφίβολα η συγκίνηση μπορεί να προερχόταν από την ανθρώπινη πλημμυρίδα που γέμιζε ασφυκτικά κάθε τετραγωνικό εδάφους, από τις συζητήσεις τις οποίες παρακολουθούσαν επισκέπτες κάθε ηλικίας, από τους συντρόφους των ξένων αντιπροσωπειών και από τα περίπτερά τους χάζευαν κυριολεκτικά με αδελφική ζήλια τα πλήθη που περνούσαν εμπρός τους, από τις εικόνες οικογενειών που κουβαλούσαν τα μωρά τους στους ώμους, στις αγκαλιές και στα καροτσάκια… Και η φωνή δε σταματούσε να φωνάζει μέσα μου ¨δεύτε λάβετε”.
Θυμόμουν το πρώτο φεστιβάλ στου Ζωγράφου. Η καρδιά μου τότε χτυπούσε από φόβο και αγωνία καθώς πλησίαζα την πύλη. Ήταν ο φόβος μη τυχόν γίνει καμιά επιδρομή των τότε δυνάμεων καταστολής και μας μπλαγλαρώσουν όλους. Η εξουσία των συνταγματαρχών είχε πάρει τέλος αλλά τα ΜΜΕ καλλιεργούσαν για τους δικούς τους λόγους το κλίμα του φόβου επανόδου της διχτατορίας.
50 χρόνια μετά, που τέτοιοι φόβοι έχουν περάσει πια στο περιθώριο, άλλοι φόβοι και ανησυχίες, όπως η γενίκευση των πολέμων της Μέσης Ανατολής και της Ουκρανίας, η πιθανότητα ενός Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, τα αποτελέσματα από την ολοένα και μεγαλύτερη χρησιμοποίηση των νέων τεχνολογιών εις βάρος των εργαζομένων, οι επιπτώσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης έχουν την πρωτοκαθεδρία τους. Κι όπως τότε έτσι και τώρα οι επιστημονικές και τεκμηριωμένες πάνω στη γνώση και την βιωμένη συλλογική εμπειρία θέσεις του κόμματος έρχονται μέσα από τις Συζητήσεις που έγιναν στο Φεστιβάλ να δώσουν απαντήσεις και να ανοίξουν δρόμους για το σήμερα και το αύριο. .Δεύτε λάβετε και πάλι..
Και η περηφάνια για τη στάση ζωής σου, που εδώ και 50 χρόνια επιβεβαιώνεται καθημερινά ως η μόνη ορθή, σε συνεπαίρνει μαζί με τη συγκίνηση που παίρνει την ανηφόρα. Και δεν είσαι μόνος. Βλέπεις πολλά λευκά κεφάλια που σίγουρα σκέπτονται και νοιώθουν τα ίδια με σένα. Ακούς και κάποιους αγαπημένους καλλιτέχνες να αναφέρονται στη συμμετοχή τους από το 1ο μέχρι το 50ο φεστιβάλ. Ακούς π.χ το Γ. Μεράντζα να λέει συγκινημένος πως στο 1ο Φεστιβάλ, νεαρούλης τότε, βοηθούσε κουβαλώντας ξύλα για το στήσιμο και στο 50ο, “μπάρμπας” πια, να χαίρεται που μπορεί με την ίδια φλόγα στην ψυχή να ξεσηκώνει με τα τραγούδια του χιλιάδες κόσμου. Δεύτε λάβετε…
Τα φώτα του φεστιβάλ έκλεισαν αλλά η γιορτή μέσα μας δεν έπαψε. Οι αλήθειες του έρχονται από πολύ μακρυά, πιο μακρυά ακόμα κι από το 1ο Φεστιβάλ. Πολύ μακρυά, χιλιάδες χρόνια πριν από την εμφάνιση της εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας. Αφορούν την πορεία του ανθρώπινου είδους να σταθεί από τα τέσσερα στα δύο μέσα από μια εξελικτική προσπάθεια εξανθρωπισμού του που δεν έχει τέλος. Δεύτε λάβετε γνώση.
Τα συλλογικά προβλήματα της ανθρωπότητας μόνο με συλλογική και οργανωμένη δράση μπορούν να λυθούν. Δεύτε λάβετε οδικό χάρτη συμπόρευσης.
Η επίλυση των ατομικών επιμέρους προβλημάτων βρίσκονται μέσα στον αγώνα για την επίλυση των γενικών προβλημάτων. Δεύτε λάβετε χέρι βοηθείας.
Πρωτοπόροι στην μελέτη, οργάνωση και δράση για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων είναι οι κομμουνιστές. Δεύτε λάβετε ελπίδα, θάρρος, ενθουσιασμό για αγώνα.
Το 51ο φεστιβάλ βρίσκεται μπροστά μας.