Οι διαδηλωτές καθημερινά βροντοφωνάζουν και τα πανό με γιγαντιαία γράμματα βεβαιώνουν¨: “Το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί”. Κι αναρωτιέται κανείς κατά πόσο αυτό είναι εφικτό στις μέρες μας, όταν ο μιντιακός μηχανισμός ελέγχοντας και χειραγωγώντας τη σκέψη και το θυμικό μας είναι αυτός που καθορίζει τί θα σκεφτούμε, τί θα αισθανθούμε, τί θα ξεχάσουμε και τί θα θυμηθούμε.
Το 1993 όταν το πρόβλημα της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας συγκλόνιζε το πανελλήνιο, ο πρωθυπουργός Κων. Μητσοτάκης δήλωνε κυνικά πως το πρόβλημα της ονομασίας “σε 10 χρόνια θα έχει ξεχαστεί”. Τελικά κάτω από την πίεση του ΝΑΤΟ δόθηκε μια ονομασία και το θέμα ξεχάστηκε.
Πάει να ξεχαστεί και το έγκλημα από την πυρκαγιά στο Μάτι. Οι δίκες ύστερα από 4 χρόνια καλά κρατούν, και τους νεκρούς τους θυμούνται μόνο οι δικοί τους. Οι τραγωδίες μετά από σεισμούς, πυρκαγιές, δυστυχήματα συγκλονίζουν για ένα διάστημα το πανελλήνιο και μετά έρχεται η δυναμική της καθημερινότητας και τα καινούργια γεγονότα να ξεθωριάσουν τα παλιά και να αμβλύνουν το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούν.
Βλέποντας κανείς τα βουρκωμένα γεμάτα αποφασιστικότητα μάτια και τις υψωμένες γροθιές των διαδηλωτών για το έγκλημα στα Τέμπη μένει με την εντύπωση πως πράγματι αυτό το προδιαγεγραμμένο έγκλημα δεν πρόκειται να έχει την ίδια τύχη .. Συσσωρεύτηκε πολλή γνώση. Πολύς πόνος που περνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα από τον ένα στον άλλο. Η αίσθηση ότι όλοι εμείς βρισκόμαστε στο ίδιο βαγόνι αρχίζει να γίνεται συνείδηση μέσα μας και μας βοηθάει να νιώσουμε ποιοι είναι οι δικοί μας και ποιοι οι απέναντι .
Συγκλονιστικά ήταν τα λόγια ενός πατέρα που μέσα στον αβάσταχτο πόνο του μπόρεσε και είδε τόσο καθαρά και σε τόσο βάθος τα πράγματα. Στις ερωτήσεις του δημοσιογράφου για το αν αυτό που περιμένει είναι η απόδοση της δικαιοσύνης, αυτός απάντησε ότι η κάθαρση του δράματος δε θα έρθει από τα δικαστήρια, που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ορίσουν μια ποινή σε κάποια φυσικά πρόσωπα, αλλά από τον ίδιο το λαό. Όσο το κέρδος, είπε ο χαροκαμένος πατέρας, θα αποφασίζει για την ασφάλειά μας τα πράγματα δε θα αλλάξουν.
Και πράγματι ακόμα κι αν κάτω από το βάρος των γεγονότων αναγκαστούν να βάλουν σε λειτουργία τα ηλεκτρονικά τους συστήματα και να αξιοποιήσουν τη σχετική τεχνολογία, ποιος τους εμποδίζει την επόμενη μέρα να τα ξανααχρηστεύσουν, αν δουν ότι η αξία που δαπανήθηκε υστερεί των αναμενόμενων κερδών; Ελπίδα μοναδική είναι να ανατραπεί αυτή η ανήθικη συνθήκη και η ανθρώπινη ζωή να αντιμετωπιστεί όχι ως προϊόν αλλά με το σεβασμό που της αρμόζει.
Τέτοιες όμως προτεραιότητες δεν μπαίνουν και ούτε μπορούν να μπουν στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα που μας κυβερνά. Από τη φύση του το σύστημα αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει με τέτοιες αξιακές αρχές. Η ύπαρξή του συνδέεται με την εκμετάλλευση και με την ηθική, πνευματική, πολιτισμική ηγεμονία του κέρδους. Γι αυτό και θύμα του πάντα θα είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του.
Στις πορείες διαβάσαμε σ΄ ένα πανό ένα εκπληκτικό σύνθημα που έλεγε. “Να ξεριζώσουμε την εγκληματική πολιτική του κέρδους που είναι η καρδιά του κτήνους “ Πράγματι, αυτή η καρδιά είναι που πρέπει να ξεριζωθεί οριστικά και αμετάκλητα . Μέχρι τότε όμως και με γνώση ότι το σύστημα δεν μεταρρυθμίζεται ούτε αποκτά ανθρώπινο πρόσωπο, ο στόχος ” ασφαλείς και φτηνές συγκοινωνίες για το λαό ” ας αποτελέσει ένα προς κατάληψη οχυρό.
Και με τη γνώση ότι η πτώση πολλών τέτοιων οχυρών αποδυναμώνει και εξαντλεί τον αντίπαλο και προετοιμάζει την τελική πράξη της επαναστατικής ανατροπής του, ας οργανώσουμε προς αυτή την κατεύθυνση την πάλη μας. Η ζωή η δική μας και των παιδιών μας αξίζει και θα την υπερασπιστούμε.