Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.
Κάθε μέρα με το “καλημέρα” πέφτουν πάνω μας βροχή οι ειδήσεις για τα θύματα από τους πολέμους, την πείνα, τη δυστυχία, τις αρρώστιες, την εξαθλίωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων στη γη. Κι αυτά πόσο μας επηρεάζουν; Ευχαριστημένοι που πληροφορηθήκαμε τα τεκταινόμενα ανά τον κόσμο, αλλάζουμε κανάλι , κάνουμε κλικ σε κάτι πιο ευχάριστο, συνεχίζουμε τη δουλειά μας και πορευόμαστε όπως μπορούμε καλύτερα στη ζωούλα μας.
Κι όσοι αντιλαμβανόμαστε, ότι όσα συμβαίνουν ακόμη και στην τελευταία άκρη αυτού του πλανήτη επηρεάζουν και τη δική μας υλική και πνευματική ζωή, ότι αφορούν εμάς και τα παιδιά μας άμεσα, προσπαθούμε να καταλάβουμε που βρίσκεται η ρίζα του κακού, τί πρέπει και μπορεί να αλλάξει για να ανατείλει ένας νέος εξανθρωπισμένος κόσμος.
Το ότι η πολύπλευρη επιστημονική ανάλυση έχει αποδείξει ότι “η μήτρα του κακού” είναι το ξεπερασμένο, σάπιο κοινωνικό μας σύστημα, ο καπιταλισμός, δεν αρκεί για να λυθεί το πρόβλημα. Πότε θα γίνει αυτή η αλλαγή; Με ποιον τρόπο; Από ποιες δυνάμεις; Κάτω από ποιες συνθήκες; Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει το άδικο. Λειτουργούν και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σ΄ αυτό. Πώς θα αλλάξει η συνείδηση των ανθρώπων αφού αυτή διαμορφώνεται από το ίδιο το κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ζουν;
Μιλάμε συχνά για το “νομοτελειακό”, το “αναπόφευκτο” της ανατροπής του καπιταλισμού. Δηλαδή τί; Όλα θα καλυτερέψουν από μόνα τους; Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρατηρούμε πως η ανθρωπότητα προχωράει με άλματα προς τα πίσω. Η συνείδηση της πλειοψηφίας των ανθρώπων έχει αλωθεί κάτω από την πολύπλευρη καταπίεση, την στρεβλή πληροφόρηση, την κατακερματισμένη και ξενέρωτη εκπαίδευση, το θρησκευτικό φανατισμό, το life style, τον καταναλωτισμό, το καθημερινό άγχος για επιβίωση.
Σαν κόκκινη κλωστή διαπερνά σε όλα έργα του καθηγητή Γιώργου Ρούση ο προβληματισμός για την πορεία της κατάργησης του καπιταλιστικού συστήματος και η μετάβαση στον κομμουνισμό. Στο τελευταίο βιβλίο του “ΣΤΟΧΑΣΜΟΊ πάνω σ΄ ένα κρίσιμο αναπάντητο ερώτημα” καταγράφονται εκείνες οι παράμετροι του προβλήματος που σχετίζονται με την επίλυσή του. Ποια στρατηγική πρέπει να ακολουθηθεί για την ρηγμάτωση της κυριαρχίας της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης;
Πάνω στο θέμα αυτό εκτίθενται οι στοχασμοί ακόμη και εκείνων που η συνολική θεώρηση των απόψεών τους έχει απορριφθεί από την ίδια την πραγματικότητα. Ο προβληματισμός τους όμως πάνω στο θέμα της “ρηγμάτωσης” κάθε άλλο παρά πρέπει να θεωρείται εκ προοιμίου απορριπτέος, διότι το φως πάνω στο πρόβλημα πέφτει από διάφορες πλευρές κι αυτό βοηθάει στην πιο ολοκληρωμένη ανάλυση και επεξεργασία του.
Πέρα από τους κλασσικούς του Μαρξισμού άποψη είχαν εκφράσει πολλοί άλλοι στοχαστές, όπως Ρουσό, Μπέρνσταϊν, Μαρκούζε, Σαρτρ, Νίτσε, Μπλοχ, Λούκατς, κ.α. σε βάθος χρόνου μάλιστα ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Δεν εξετάζεται το έργο αυτών των διανοητών στο σύνολό του αλλά αναδεικνύεται ο προβληματισμός τους από την σκοπιά που τον βλέπει ο καθένας.
Η κριτική παράθεση των απόψεων που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί πάνω στο θέμα είναι η πολύτιμη συμβολή του Γιώργου Ρούση. Κι όπως λέει ο ίδιος η κατάστρωση του προβλήματος είναι η μισή λύση. Η τοποθέτηση επί τάπητος των προβλημάτων που δεν έχουν ακόμη επιλυθεί, η πολύπλευρη ανάλυση και αξιολόγησή τους θα οδηγήσει στην αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε ρηγμάτωση της εξουσίας που ασκεί η κυριαρχούσα ιδεολογία της άρχουσας τάξης.
Πολύτιμη κι αυτή τη φορά η κατάθεση γνώσης και ψυχής ενός σπουδαίου διανοητή, κοντά στον οποίο μάθαμε ότι η σκέψη δεν προϋποθέτει μόνο κάματο αλλά και γενναιότητα.