Άλλο γιορτή και άλλο φιέστα

Στην ίδια πόλη ζούνε. Στην πόλη που το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ εξακολουθεί να καίει τα τοξικά απόβλητα της Ευρώπης. Στην πόλη που αφού ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας γι αυτό το έγκλημα ο νεολαίος Βασίλης Μάγγος άφησε την τελευταία του πνοή αφού είχε κακοποιηθεί βάναυσα από τα ΜΑΤ. Στην πόλη που από πρωτοπόρα εργατούπολη μετατράπηκε σε τουριστικό προορισμό.

Ο τόπος αλλάζει. Η βιτρίνα του γίνεται πιο ελκυστική. Τα προβλήματά του μένουν τα ίδια αλλάζοντας μόνο μορφή και μέγεθος. Ίδιος κι απαράλλαχτος παραμένει εδώ και χιλιετίες ο τρόπος χειραγώγησης το λαού: Η τοπική εξουσία για να φτιασιδώσει το αυταρχικό αποτρόπαιο πρόσωπό της, για να καμουφλάρει τα πραγματικά προβλήματα, για να αλλοτριώσει συνειδήσεις σε κάθε ευκαιρία προσφέρει “Άρτον και θεάματα”.

Ανάγλυφα προβλήθηκε αυτή η κατάσταση στον χθεσινό γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Η Δημοτική αρχή πρόσφερε δωρεάν εδέσματα με αρνιά στη σούβλα και ποτά. Κράχτης δεν ήταν μόνο ο δωρεάν “άρτος” (πέντε χιλιάδες μερίδες λένε πως είχαν ετοιμαστεί). Υπήρχαν και τα “θεάματα”, κράχτης για μεγαλύτερη προσέλευση: Συγκρότημα ζωντανής μουσικής.

Εξευγενισμένα πράγματα. Δεν βρισκόμαστε στις αρένες της αρχαίας Ρώμης που ο λαός διασκέδαζε βλέποντας να κατασπαράζονται από τα θηρία άνθρωποι. Βρισκόμαστε σε μια όμορφη παραθαλάσσια περιοχή, στις Αλυκές του Βόλου. Η Πρωτομαγιά βεβαίως συμβολίζει την άνοιξη της φύσης και εκφράζεται με κέφι, τραγούδι και χορό. Καλοδεχούμενο το γλέντι, που όλοι το έχουμε ανάγκη. Τί κάνουμε όμως όταν γίνεται τυράκι για τη φάκα του αποπροσανατολισμού, του ωχαδερφισμού, εργαλείο της αντίδρασης; Όταν το γλέντι γίνεται σόου και φιέστα; Όταν ο λαϊκός μας πολιτισμός εκχυδαΐζεται μέσα από σκοπιμότητες; Όταν αντί να τιμάται η ιστορία της πόλης και οι αγωνιστικές παρακαταθήκες του λαού της , αντί το μήνυμα της πρωτομαγιάς να διδάσκει και να διαπαιδαγωγεί επιλέγεται η αποϊδεολογικοποίηση και η μαζική αποχαύνωση;

Την ίδια μέρα ένας άλλος “θεός” κυβερνούσε στο κέντρο του Βόλου. Κάποιοι διαφορετικοί τίμησαν αυτούς που πέσανε στον αγώνα για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για λευτεριά, για μια ανώτερη κοινωνία. Παιδιά του Ρήγα Φεραίου, παιδιά του Άνθιμου Γαζή, παιδιά του Αλέξανδρου Δελμούζου, παιδιά του Γιάννη Κορδάτου, παιδιά του Μήτσου Παπαρήγα. Άλλη γιορτή αυτή. Με δάκρυα στη μνήμη αυτών που αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο κόσμο. Με χαμόγελα στη σκέψη πως ο αγώνας συνεχίζεται. Με γροθιές υψωμένες, όρκο για τις μάχες που έρχονται.

Ένας κόσμος φεύγει. Ένας κόσμος γεννιέται.